Wiersze tygodnia 18 lut 2013 - 24 lut 2013

Gdy słońce wzeszło
Nad arkońskie dachy
Promieniami ozłociło
Żywot Ojców naszych!

Zbierały zioła – kobiet kwiat
By pleść świąteczne wianki
Ich uśmiech rozpromieniał życie
Tak wielu ze słowiańskich mężów.

Fala o brzeg rozbiła się
Zaś w grodzie fletów granie
I szczęścia pełen dźwięczny śpiew
Radość wolnych ludzi!

I żerca stary, mądry tak
W spokoju strzeże świętości
By spokój też w grodzie był
I ludziom przychylność Bogów!

Mężowie radośnie kuli stal
I w drewnie pięknie rzeźbili
By radość nieść ludziom tym
W słowiańskiej, wolnej ziemi.

Znów fala uderzyła w brzeg
Słychać pieśniarza opowieść
I lud radosny wolny tak
W spokojnym mieszka grodzie!

Wtem wróż przemówił smutny
A łza po twarzy płynie
„Nadchodzi ogień a z nim stal
By ukraść nasze życie!”

Zapłakał lud
Cień trwogi przesłonił niebo
Ze łzami w oczach ostrzyli stal
By bronić arkońskich brzegów!

I uderzyła fala w brzeg
Pełna jest gniewem Bogów!
Nad horyzontem wzbiera deszcz!
Burzy gniewna zasłona!

Ten gniew rozpalił serca im
Wojom mężnym i młodym
Na włóczni zaciśnięta dłoń
Tarcza gotowa pójść w drzazgi!

I wróg pojawił oto się
By spalić arkońskie domy
Zaś w sercach trwoga i walki chęć
By bronić ziemi Bogów!

A żerca nie okłamał ich
Poznali bezwzględność wroga
Że przyszedł oby ogniem im
Nadać obcą wiarę!

Lecz nie ulękli oni się
Kwiat ten słowiańskich wojów
„Nikt nie odbierze nam
Prastarej Ojców wiary!”

I nadszedł czas!
Wróg już u bram czeka!
„I choćbyśmy mieli zginąć
Nigdy się nie poddamy!”

Wtem wyszło słońce
Bogowie spojrzeli smutni
Tak dumni ze swoich dzieci
Które nigdy się nie ugną!

Zginął kwiat wojowników
Sława im po wieczny czas!
Chociaż się nie poddali
Wróg był niczym bestie…

Spłonęły mury
Spłonęły Ojców domy!
Nie zapomnimy
Stara wiara żyje w naszych sercach!

Sława wojom!
Sława Ojcom naszym!
Nie zapomnimy
Zapomnieć nam nie wolno!